De Middel spreekt
02-12-2015HELLENDOORN
De regen bleef maar vallen in Hellendoorn. Even was het droog maar dan was het of de natuur revanche nam en kwam de regen weer met bakken uit de lucht. En zo kreeg iedere categorie zijn portie slecht weer. Alsof ze het verdiend hadden. Ploeterend door het zand. De herstelstroken werkten niet, want ook daar triomfeerde de modder. Opgeteld: het was zwaar, heel zwaar. De winnaars waren enthousiast, een geweldig parcours, veel afwisseling, NK waardig. Mooi om te horen.
Maar wat vonden al die anderen, die achterop geraakt waren, maar desondanks wel doorreden, pardon doorploeterden. Ze gingen diep, heel diep. Bezield met maar 1 gedachte, de finish halen. Het lichaam deed het nog, maar niet meer voor 100 %. Opgeven ? Dat nooit. Karakter tonen, tegen de grens aan rijden, soms er overheen. Een prestatie neerzetten, die misschien nog wel groter is dan die van de winnaar. Het zijn die mensen die de koers kleuren. Niet alleen de podiumklanten, maar juist de massa erachter. Daar wordt minstens zoveel strijd geleverd. Met de anderen maar veelal met zichzelf. Het meest treffende voorbeeld staarde mij ’s avonds na de wedstrijd op mijn facebook pagina aan. Holle ogen, de vermoeidheid spatte van het scherm af, het gelaat gegroefd. Hij had niet één maar meerdere jassen uitgedaan in die 40 minuten wedstrijd. Maar hij haalde het. Dat heet karakter. Maar karakter kent veel gradaties. Persoonlijk bepaald. Ik weet niet waar de grens ligt bij Bert Seijen.
Wat ik wel weet is dat hij de personificatie is van inzet. Prachtig in beeld gevangen door Dick Soepenberg. Dat beeld trekt nog voortdurend voor mijn ogen langs. Een beeld waarin het echte wielrennen naar voren komt.
Dank je wel, Dick. Maar vooral: dank je wel Bert.
